Animal planet

Wczoraj. Sobota w południe. Ogarniam dom. Myję naczynia po raz kolejny utwierdzając się w przekonaniu, że moje wymarzone wielkie okno w kuchni to jest jednak to... I o mały włos nie upuszczam talerza na widok w tym oknie moim wielkim. Bo oto niespiesznie spaceruje w moją stronę sarnia rodzina. Zaglądające nam do okien sarny to nie nowość w Rozembarku, ale raczej albo wczesnym rankiem albo o zmroku, gdy okolica cicha i nieruchoma. A tym razem - w tle słychać w lesie Włodka i tatę, samochód sąsiadów chrobocze po zalodzonej drodze, mój pies chrapie właśnie na sofie w salonie, ale inne bystrzejsze szczekają donośnie, ja jako niezbyt wprawny paparazzi śmigam niekoniecznie bezszelestnie z okna do okna. A sarny? Cóż - totalny chillout - jakby to dość intensywnie toczące się w sobotnie południe życie nie dotyczyło ich zupełnie. Spacerują sobie w środku dnia i mają wszystko w nosie. Zero stresu, pośpiechu... przychodzi mi od razu na myśl niecenzuralny, ale jakże przydatny skrót używany często przez młodych bywalców w mojej biblio - WNW ;) czego biorąc przykład z saren sobie i Wam wszystkim w tym zabieganym świecie życzę :)